Ćwiczenie 1. Mobilizacja kości piszczelowej dystalnie – trakcja Cel: Poprawa zakresu ruchomości stawu kolanowego, przygotowanie do mobilizacji ślizgowych, zmniejszenie dolegliwości bólowych, rozluźnienie struktur okołostawowych. Pozycja wyjściowa: Dziecko znajduje się w pozycji leżenia przodem. Staw kolanowy ustawiony jest w pozycji spoczynkowej (20–30° zgięcia) lub w aktualnie maksymalnym zakresie ruchu. Dystalny koniec kości udowej ustabilizowany na stole terapeutycznym pasem stabilizacyjnym. Obie dłonie terapeuty obejmują podudzie dziecka w okolicy kostek z obu stron i stabilizują stopę przy ciele terapeuty. Terapeuta może przy wykonaniu tej techniki skorzystać z pasa trakcyjnego, który jest przełożony przez tułów oraz obie jego dłonie. Sposób wykonania ćwiczenia: Poprzez delikatne przeniesienie swojego ciężaru na nogę zakroczną terapeuta odchyla się nieznacznie do tyłu, co spowoduje separację powierzchni stawowych. Kierunek ruchu: Kość piszczelowa – dystalnie (trakcja). Liczba powtórzeń: 3 × od 7 sekund do 1,5 minuty. Oczekiwany efekt: Poprawa zakresów ruchomości w stawie kolanowym, zmniejszenie dolegliwości bólowych, rozluźnienie struktur i tkanek okołostawowych. Ćwiczenie 2. Mobilizacja ślizgu brzusznego kości piszczelowej Cel: Odtworzenie ślizgu brzusznego kości piszczelowej względem kości udowej dla poprawy wyprostu stawu kolanowego. Pozycja wyjściowa: Dziecko znajduje się w pozycji leżenia przodem, a jego podudzie oraz rzepka wystają poza krawędź leżanki. Terapeuta stoi zwrócony w kierunku strony przyśrodkowej podudzia dziecka. Dystalna część uda stabilizowana jest pasem stabilizacyjnym na stole. Lewa dłoń terapeuty obejmuje od strony grzbietowej dystalną część podudzia dziecka i przytrzymuje ją przy swoim ciele. Prawa dłoń terapeuty również od strony grzbietowej obejmuje dystalnie od szpary stawowej boczną, proksymalną część podudzia dziecka. Terapeuta w tej pozycji obniża delikatnie ciężar swojego ciała, uginając nieznacznie stawy kolanowe. Kierunek ruchu: Kość piszczelowa – dobrzusznie. Zastosowanie: Przy ograniczonym ruchu wyprostu w stawie kolanowym. Podczas terapii przyśrodkowej części stawu terapeuta stoi zwrócony w kierunku bocznej strony podudzia, obejmując proksymalną, przyśrodkową część. Przyśrodkowa i boczna część stawu muszą być w tym przypadku leczone oddzielnie. Szczególnie istotne jest to, aby podczas mobilizacji unikać komponenty toczenia w stawie, ponieważ może to doprowadzić do kompresji powierzchni stawowych i spowodować nasilenie dolegliwości bólowych. Mobilizację można stosować w submaksymalnym zakresie wyprostu w stawie kolanowym. Liczba powtórzeń: 3 × od 7 sekund do 1,5 minuty. Oczekiwany efekt: Poprawa zakresu ruchu wyprostu w stawie kolanowym. Ćwiczenie 3. Mobilizacja ślizgu grzbietowego kości piszczelowej Cel: Odtworzenie ślizgu grzbietowego kości piszczelowej względem kości udowej dla poprawy ruchu zgięcia w stawie kolanowym. Pozycja wyjściowa: Dziecko znajduje się w pozycji leżenia tyłem, a jego podudzie wystaje poza krawędź stołu. Terapeuta stoi zwrócony w kierunku przyśrodkowej strony podudzia dziecka. Dystalna część uda dziecka ustabilizowana na stole. Lewa dłoń terapeuty obejmuje dystalną część podudzia dziecka od strony brzusznej i stabilizuje ją przy ciele. Prawa dłoń terapeuty obejmuje proksymalnie boczną część podudzia dziecka, dystalnie od szpary stawowej. Kierunek ruchu: Podudzie – dogrzbietowo. Zastosowanie: W przypadku ograniczenia ruchu zginania w stawie kolanowym. Podczas terapii przedziału przyśrodkowego stawu kolanowego terapeuta stoi zwrócony w kierunku bocznej strony podudzia dziecka, obejmując jego proksymalną, przyśrodkową część. Zarówno przyśrodkowy, jak i boczny przedział stawu kolanowego muszą być w tym przypadku leczone oddzielnie. Szczególnie istotne jest to, aby podczas mobilizacji unikać komponenty toczenia w stawie, ponieważ może to doprowadzić do kompresji powierzchni stawowych i spowodować nasilenie dolegliwości bólowych. Mobilizację można stosować w submaksymalnym zakresie zgięcia w stawie kolanowym. Liczba powtórzeń: 3 × od 7 sekund do 1,5 minuty. Oczekiwany efekt: Poprawa zakresu ruchu zgięcia w stawie kolanowym. Ćwiczenie 4. Mobilizacja ślizgu dobocznego kości piszczelowej Cel: Odtworzenie ślizgu dobocznego kości piszczelowej względem kości udowej. Pozycja wyjściowa: Dziecko znajduje się w pozycji leżenia na boku na stole terapeutycznym. Jego podudzie wystaje poza krawędź stołu. Lewa dłoń terapeuty obejmuje od strony przyśrodkowej dystalną część podudzia dziecka i przytrzymuje ją przy ciele. Prawa dłoń terapeuty od strony przyśrodkowej obejmuje proksymalną część podudzia dziecka dystalnie od szpary stawowej. Kierunek ruchu: Kość piszczelowa – dobocznie. Zastosowanie: W przypadku ograniczonego zginania i prostowania w stawie kolanowym oraz deformacji szpotawej stawu kolanowego. Mobilizację można wykonywać w różnym zakresie zgięcia stawu, w zależności od występującego w danej wartości kątowej zgięcia ograniczenia ślizgu dobocznego kości piszczelowej. Liczba powtórzeń: 3 × od 7 sekund do 1,5 minuty. Oczekiwany efekt: Poprawa zakresu ruchomości w stawie kolanowym, poprawa ślizgu bocznego w stawie kolanowym. Ćwiczenie 5. Mobilizacja ślizgu przyśrodkowego kości piszczelowej Cel: Odtworzenie ślizgu przyśrodkowego kości piszczelowej względem kości udowej. Pozycja wyjściowa: Dziecko znajduje się w pozycji leżenia na boku na stole terapeutycznym. Jego podudzie wystaje poza krawędź stołu. Terapeuta chwyta swoją lewą dłonią dystalną część podudzia od strony bocznej i podtrzymuje ją przy ciele. Prawa dłoń chwyta proksymalną część podudzia dziecka od strony bocznej dystalnie, bezpośrednio za szparą stawową. Kierunek ruchu: Kość piszczelowa – przyśrodkowo. Zastosowanie: W przypadku ograniczonego zginania i prostowania w stawie kolanowym oraz w leczeniu deformacji koślawej stawu kolanowego. Mobilizację można wykonywać w różnym zakresie zgięcia stawu, w zależności od występującego w danej wartości kątowej zgięcia ograniczenia ślizgu przyśrodkowego kości piszczelowej. Liczba powtórzeń: 3 × od 7 sekund do 1,5 minuty. Oczekiwany efekt: Poprawa zakresu ruchomości w stawie kolanowym, poprawa ślizgu przyśrodkowego w stawie kolanowym. Ćwiczenie 6. Technika mobilizacji z ruchem MWM (mobilisation with movement) według Mulligana dla poprawy wyprostu stawu kolanowego i/lub zmniejszenia bólu podczas ruchu wyprostu Cel: Poprawa zakresu ruchu wyprostu stawu kolanowego. Pozycja wyjściowa: Dziecko znajduje się w pozycji leżenia tyłem na stole terapeutycznym. Terapeuta staje z boku leżanki od strony leczonej kończyny dolnej. Staw kolanowy dziecka znajduje się w zgięciu ok. 20–30°. Pas mobilizacyjny przełożony jest od strony tylnej na proksymalnym końcu podudzia dziecka, dystalnie od szpary stawowej stawu kolanowego, naciągnięty na plecach terapeuty w taki sposób, aby wektor siły mobilizacyjnej przebiegał równolegle do wklęsłej powierzchni stawowej na kości piszczelowej. Lewa ręka terapeuty obejmuje od strony brzusznej dystalny koniec podudzia dziecka, podczas gdy prawa ręka stabilizuje udo w części dystalnej (rys. A). Sposób wykonania ćwiczenia: Terapeuta stosuje korekcyjny ślizg brzuszny kości piszczelowej względem kości udowej poprzez napięcie pasa i prosi o wykonanie czynnego ruchu wyprostu stawu kolanowego, obserwując, czy podczas wykonywania ruchu pojawiają się dolegliwości bólowe (rys. B). Jeżeli podczas wykonania czynnego ruchu wyprostu z korekcją nie pojawi się ból, terapeuta może kontyn... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Co zyskasz, kupując prenumeratę? 10 wydań czasopisma "Praktyczna Fizjoterapia i Rehabilitacja" Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma ...i wiele więcej! Sprawdź

Staw kolanowy. KOORDYNATOR ZABIEGÓW +48 885 881 493. Staw kolanowy jest największym stawem w ciele człowieka. Ze względu na swoje umiejscowienie oraz funkcję, którą pełni, jest po stopie drugim stawem najbardziej narażonym na liczne kontuzje i urazy. Najczęściej dochodzi do uszkodzenia łękotek, rzepek oraz więzadeł.

Dlaczego aktywność fizyczna jest tak istotna w przypadku stawów kolanowych? Co najbardziej szkodzi stawom kolanowym? Jaki sport uszkadza kolana? Kolano stanowi ważny element układu kostno-stawowego. Jeśli nie działa ono prawidłowo, mamy problem z normalnym funkcjonowaniem. Pojawia się ból, który uniemożliwia nam wysiłek statyczny i kinetyczny, zaczynamy inaczej chodzić, co odbija się negatywnie na kręgosłupie i stawie biodrowym. Nieleczone dolegliwości przyczyniają się do powstania trwałych zmian w układzie kostno-stawowym, które mogą prowadzić do niepełnosprawności i długotrwałego jest najczęstszą przyczyną problemów ze stawami kolanowymi?Większość osób myśli, że problemy z kolanami to przede wszystkim efekt wypadków komunikacyjnych oraz nadmiernej aktywności fizycznej. Zaskoczy ich z pewnością informacja, że najczęstszą przyczyną urazów kolana jest... siedzący tryb życia. Potwierdza to Mateusz Janik, lekarz, specjalista ortopedii i traumatologii narządu ruchu z Carolina Medical Center w Gdańsku: – Nasz organizm uwielbia ruch, a kolano – przez swoją budowę – jest wręcz od niego uzależnione. Dlatego do ortopedy trafiają coraz częściej osoby bardzo młode, a ich problemy z kolanami nie są wynikiem urazów sportowych, ale... siedzącego trybu to również Marcin Mikulicz, lekarz, specjalista ortopedii i traumatologii narządu ruchu z Carolina Medical Center w Gdańsku: – Dużym problemem są ludzie, również młodzi, u których dochodzi do urazów chrząstki, wynikających z... braku jakiejkolwiek aktywności fizycznej. Operacje rekonstrukcji chrząstki stawowej kolana u 20-latków nie są dziś niestety niczym ruchu, nadwaga i otyłość oraz palenie papierosów – te czynniki przyczyniają się do problemów ze stawami kolanowymi. Zbyt duża waga obciąża kolana, brak ruchu oraz palenie papierosów sprawiają, że obniża się poziom tlenu w organizmie, co negatywnie wpływa na chrząstkę stawową i uniemożliwia jej prawidłową regenerację. Staw kolanowy nie lubi też przeciążeń statycznych, czyli np. pracy stojącej, oraz urazów. Jaka aktywność fizyczna przyczynia się najbardziej do urazów kolana?Do urazów stawów kolanowych dochodzi również podczas uprawiania sportu, nie tylko zawodowego, ale również amatorskiego. Zdaniem ortopedów, stosunkowo dużo kontuzji kolana (zwłaszcza urazów skrętnych) pojawia się podczas: gry w piłkę nożną, siatkówki, koszykówki, piłki ręcznej. We wszystkich tych dyscyplinach sportowcy dużo biegają oraz robią sporo wyskoków. Ryzyko kontuzji zwiększa się, gdy zawodnicy grają na sztucznych, twardych nawierzchniach z dobrą najczęściej psuje się w stawie kolanowym?W stawie kolanowym może dojść do: uszkodzenia chrząstki stawowej (najczęstsze u osób starszych), uszkodzenia łąkotek (najczęstsze u osób młodszych), uszkodzenia układu więzadłowego (najczęstsze u osób młodszych), złamania śródstawowego, zwyrodnienia w stawu kolanowego, tzw. gonartroza (proces powodujący destrukcję przede wszystkim chrząstki stawowej, może wystąpić nie tylko u starszych, lecz również młodszych pa-cjentów). Zwyrodnienia stawów kolanowych są bardzo niebezpieczne i mogą wiązać się także ze zniekształceniami, gdy do uszkodzeń chrząstki stawowej dojdą uszkodzenia i zniekształcenia kostne Zachodzące w kolanie zmiany zwyrodnieniowe postępują szybko i... same się nie naprawią. Im dłużej zwlekamy, tym bardziej skomplikowane leczenie może nas czekać. Co zrobić, by kolana były zdrowe, jak najdłużej?Odpowiedz jest prosta: aktywność fizyczna. Odpowiednia aktywność fizyczna. Potwierdza to dr n. med. Piotr Wiśniewski, specjalista ortopedii i traumatologii narządu ruchu z kliniki Carolina Medical Center w Gdańsku: – Aktywność fizyczna jest niezbędna dla naszego organizmu, ale sport rekreacyjny musimy uprawiać z głową. Rodzaj uprawianej dyscypliny należy dobrać do wieku, a obciążenia do naszych aktualnych możliwości (wydolności). Najlepsza rekreacja to ćwiczenia wykonywane co drugi dzień: taki tryb pozwala tkance mięśniowej na regenerację (w odróżnieniu od wysiłku fizycznego codziennego).Co to oznacza? Na przykład osoby po 40. roku życia powinny jeździć na rowerze, pływać (stylem grzbietowym lub kraulem – żabka nie jest zalecana), uprawiać nordic walking, codzienną gimnastykę lub aerobik stretchingowy. W ich przypadku forsowne spacery, bieganie, gry zespołowe czy zajęcia typu crossfit i aerobik stepowy nie powinny być dominującymi formami ruch jest potrzebny stawom kolanowym? Dzięki aktywności fizycznej staw się szybciej regeneruje. Podczas codziennych czynności rucho-wych angażowana jest tylko niewielka część stawu, co może prowadzić do patologii. Ćwiczenia zapewniają ukrwienie całego stawu, sprawiają, że jest on dobrze odżywiony i nawodniony i szybciej się regeneruje. Ruch pomaga poprawić gospodarkę wapniową kości i spowolnić proces utraty masy kostnej, który zaczyna się po 30. roku życia. Aktywność fizyczna zapobiega osteoporozie i zmniejsza ry-zyko złamań kostnych śródstawowych. Dzięki aktywności fizycznej możemy utrzymać prawidłową masę ciała i tym samym odciążyć stawy kolanowe, a także poprawić siłę ścięgien i ich przyczepów do kości, co zmniejsza liczbę kontuzji okołostawowych. Ruch aktywuje receptory czucia głębokiego, znajdujące się w ścięgnach, torebkach sta-wowych i mięśniach, odpowiadające za prawidłową koordynację ruchu, co jest szczególnie istotne u osób starszych. Źródło: Carolina Medical Center w Gdańsku

Charakterystyka produktu. Nasz uniwersalny aparat 4-Scope (AM-KDX-01/1RE) to optymalne zaopatrzenia pooperacyjne po zabiegach artroskopowych. Nasza orteza jest wyrobem bardzo lekkim o ażurowej konstrukcji, co zdecydowanie ułatwia użytkowanie jej po operacji. Wyposażono ją w dwie monocentryczne szyny boczne z regulacją kąta zgięcia i

Fot: seb_ra / Zapalenie stawu kolanowego, określane potocznie jako zapalenie kolana, powoduje ból, obrzęk i sztywność stawu, prowadzącą do trudności w poruszaniu się. Stan zapalny stawu może mieć związek z szeregiem schorzeń, takich jak artretyzm (dna moczanowa), zapalenie torebki stawowej i zapalenie ścięgna. Zapalenie stawów kolanowych może wystąpić u osób w każdym wieku, także u dzieci. Czasem oprócz klasycznych oznak stanu zapalnego pojawia się wysięk – diagnozuje się wówczas tzw. wysiękowe zapalenie stawu kolanowego. Przyczyny stanu zapalnego w kolanie Każdego dnia stawy kolanowe są poddawane silnym obciążeniom. Przy nadmiernym wysiłku fizycznym i ich przeciążeniu może dojść do rozwoju stanu zapalnego, który objawia się bólem i obrzękiem. Staw objęty zapaleniem sprawia wrażenie zesztywniałego, w związku z czym ma ograniczony zakres ruchu, a człowiek doświadcza trudności w poruszaniu się. Zapalenie kolana może mieć także źródło w urazie stawu kolanowego i w schorzeniach lub dolegliwościach, którym towarzyszy stan zapalny stawu (np. wspomniane już zapalenie torebki stawowej lub dna moczanowa). Zapalenie stawu kolanowego – objawy Obrzęk stawu może nasilać się po długim unieruchomieniu, na przykład w trakcie snu. Oprócz bólu, opuchnięcia i sztywności w obrębie stawu kolanowego osoba chora może zauważyć u siebie zaczerwienienie kolana. Skóra staje się cieplejsza w dotyku. Warto uświadomić sobie, że gdy zdiagnozowano zapalenie kolana, objawy mogą się nasilać w miarę upływu czasu. Przewlekły stan zapalny wymaga bardziej zdecydowanych działań niż te, na które można liczyć po zastosowaniu środków o właściwościach przeciwzapalnych lub leków przeciwbólowych dostępnych bez recepty. Wzrost stopnia natężenia objawów jest typowy między innymi dla zapalenia torebki stawowej kolana. Dolegliwość ta powoduje również wrażenie trzeszczenia lub tarcia stawu w momencie wykonywania ruchu. Zobaczcie także, czym jest kolano biegacza i jakie daje objawy: Zobacz film: Kolano biegacza - przyczyny i jak sobie z nim radzić? Źródło: 36,6 Zapalenie stawu kolanowego – domowe leczenie Łagodzenie dolegliwości związanych z zapaleniem stawu kolanowego warto zacząć od właściwego ułożenia nogi w trakcie odpoczynku – kolano powinno być uniesione (także podczas snu), aby nie gromadziły się w nim płyny. Zaleca się również przykładanie zimnych okładów do obszaru objętego stanem zapalnym, ponieważ niska temperatura powoduje obkurczanie naczyń krwionośnych i sprzyja redukcji obrzęku. Kompres z lodu najlepiej przykładać przez 20 minut, 3 lub więcej razy dziennie. Okłady nie powinny być dłuższe ze względu na ryzyko uszkodzenia skóry i nerwów przy kolanie. Jeśli dolegliwości pojawiły się u osoby, która ma stwierdzone zapalenie torebki stawu kolanowego, dobrze dobrany stabilizator lub orteza pomoże w zachowaniu prawidłowego ustawienia stawu i zapobiegnie urazom w obrębie kolana. Zapalenie stawu kolanowego – leczenie farmakologiczne Stan zapalny objawiający się bólem i obrzękiem można zwalczać z pomocą niesteroidowych leków o działaniu przeciwzapalnym, dostępnych bez recepty, które należy przyjmować nie dłużej niż przez kilka dni. Środki tego typu są niewskazane w przypadku osób dotkniętych schorzeniami nerek, żołądka, serca i wątroby. Popularną metodą leczenia zapalenia stawu kolanowego w przebiegu dny moczanowej są zastrzyki ze sterydami, podawane bezpośrednio do kolana. Iniekcje przynoszą ulgę w bólu na kilka tygodni lub nawet miesięcy – czas ten warto wykorzystać na fizykoterapię i walkę z chorobą odpowiedzialną za stan zapalny kolana. Ćwiczenia poprawiające elastyczność stawu kolanowego nie tylko chronią przed sztywnością w obrębie kolan, ale także poprawiają zakres ruchu, zmniejszając tym samym ryzyko gromadzenia się płynu w stawie. Jeśli mniej inwazyjne metody leczenia zawiodły, a stan zapalny przybrał przewlekłą postać, lekarz może zalecić operację: artroskopię kolana lub endoprotezę stawu kolanowego. Zapalenie stawu kolanowego u dziecka – objawy Ból kolana u dziecka może mieć różne przyczyny, a ich ustalenie bywa dużym wyzwaniem dla lekarza, ponieważ dzieci – zwłaszcza małe – nie zawsze są w stanie właściwie opisać dolegliwości, których doświadczają. Ponadto często obawiają się leczenia i mają tendencję do bagatelizowania objawów, mylnie diagnozowanych czasem jako bóle typowe dla okresu intensywnego wzrostu kości. Zapalenie stawu kolanowego u dziecka może mieć przewlekłą postać, przy czym głównym symptomem schorzenia jest utykanie, a nie ból. Dyskomfort związany ze sztywnością stawu jest odczuwalny zwykle rano lub po długim okresie bezruchu, a po podjęciu aktywności fizycznej ustępuje.

Na skutek deformacji tkanek miękkich następuje skręcenie kończyn w stawach biodrowych do wewnątrz, przeprost w stawach kolanowych, odsunięcie od siebie kłykci przyśrodkowych na odległość powyżej 3 cm oraz wygięciu na zewnątrz trzonów kości udowych, piszczelowych i strzałkowych. Szczyt tej krzywizny pada na stawy kolanowe.

Staw kolanowy jest największym stawem w ciele ludzkim, który odpowiada za zginanie i prostowanie oraz poruszanie się w pozycji wyprostowanej. Jest on zawiasowy, parzysty utworzony z trzech kości ( rzepka, piszczelowa i udowa). Powierzchnie stawowe pokryte są chrząstką i otoczone torebką stawową, której wnętrze stanowi błona śluzowa (maziowa). Staw posiada dwie łąkotki- boczną i przyśrodkową, które znajdują się w jamie stawowej. Są to włóknisto-chrzęstne struktury, które pełnią bardzo wiele bardzo ważnych funkcji i determinują prawidłowe działanie kolana. Łąkotki stanowią o stabilności stawu, bowiem zwiększają przyleganie powierzchni stawowych. Ponadto uczestniczą w przenoszeniu obciążenia. Odgrywają istotną rolę w procesie absorpcji wstrząsów. Jednym z istotniejszych elementów łąkotki jest jej róg tylny, w którym znajduje się bardzo wiele mechanoreceptorów odpowiadających za czucie głębokie stawu. Niestety w obszarze tym najczęściej dochodzi do różnego rodzaju uszkodzeń. Kolejnym ważnym elementem kolana są więzadła, które wzmacniają budowę stawu kolanowego oraz odpowiadają za stabilność i ruch. Wyróżniamy bardzo silne wewnętrzne więzadło krzyżowe przednie i tylne oraz zewnętrzne poboczne piszczelowe i strzałkowe. W stawie kolanowych występują także więzadła powiązane z łąkotkami, rzepką oraz tylnej częścią torebki stawowej. W torebkę stawową zanurzona jest kość rzepki, która ma powierzchnię przednią, tylną oraz trzy brzegi, podstawę i wierzchołek skierowany do stopy. Jest największą trzeszczką w ciele. Chroni staw od przodu oraz zwiększa działanie mięśnia czworogłowego uda. W okolicy stawu kolanowego występuje także kilka kaletek. Z uwagi na specyfikę ruchów staw kolanowy (po stawie skokowym) jest drugim najbardziej obciążonym stawem w ciele. Często dochodzi do kontuzji i urazów w jego obrębie zwłaszcza u osób aktywnych fizycznie. Niemniej jednak schorzenia możemy pogrupować na wrodzone i nabyte. Do nieprawidłowości wrodzonych zaliczamy głównie koślawość kolan oraz szpotawość, zaś dolegliwości nabyte związane są z urazami i mogą polegać na: naciągnięciu więzadeł i torebki; rozciągnięciu więzadeł i torebki; pęknięciu łąkotki/ek; zerwaniu więzadeł i torebki; zwichnięciu stawu kolanowego; złamaniu śródstawowym kości wchodzących w skład stawu; Każda z tych patologii jest bardzo groźna i nieleczona może mieć poważne konsekwencje. Zaniedbania mogą prowadzić do dalszej degeneracji struktur w kolanie. Jeśli w kolanie zaczyna dziać się coś złego, odczuwamy ból lub trudności w wykonywaniu ruchów to należy niezwłocznie udać się do specjalisty. OSTEO-MED to profesjonalne Centrum Medyczne, który oferuje specjalistyczną pomoc w przypadku dolegliwości kolan różnego pochodzenia. Współpracujemy z cenionymi ortopedami, traumatologami w oparciu o bezpieczne i sprawdzone techniki osteopatyczne i rehabilitacyjne, dzięki czemu jesteśmy w stanie zapewnić Państwu kompleksową opiekę i fachową pomoc. Najczęstrze dolegliwości stawu kolanowego to: Uszkodzenia wiązadeł kolanowychUszkodzenia łąkotekKolano skoczkaZapalenie gęsiej stopkiUszkodzenia chrząstki w stawie kolanowymUszkodzenia chrząstki w stawie kolanowymBoczne przyparcie rzepkiKolano biegaczaZespół tarcia pasma biodrowo-piszczelowegoZespół przeciążenia piszczeli, goleniRehabilitacja po endoprotezie stawu kolanowego USZKODZENIA WIĘZADEŁ KOLANOWYCH: NACIĄGNIĘCIA, NADERWANIA, ZERWANIA Do uszkodzenia więzadeł w stawie kolanowym dochodzi najczęściej podczas uprawiania sportów np. piłka nożna, koszykówka, hokej, jazda na nartach. Kolana podczas aktywności narażone są na działanie różnych sił i przeciążeń co cząstko prowadzi do urazów. Bardzo często uszkodzeniom ulega grube, szerokie więzadło MCL, które znajduje się po wewnętrznej stronie kolana. Mechanizm uszkodzenia polega na skręceniu i ucieczki kolana do wewnątrz. W przypadku uszkodzeń więzadła krzyżowego przedniego (ACL) bardzo często dochodzi jednocześnie do naruszenia pozostałych struktur tj. chrząstki stawowej, łąkotek, więzadeł wewnątrz i wokół stawu kolanowego. Wyróżniamy trzy stopniową klasyfikację, która pozwala nam oszacować stopień uszkodzenia więzadła. Mówimy wówczas o naciągnięciu więzadła, naderwaniu lub zerwaniu. Każde z nich ma poważne skutki dla funkcjonowania stawu kolanowego, bowiem prowadzi do niestabilności, czyli stanu gdzie chore kolano wykazuje nadmierną ruchomość, większą niż powinno to wynikać ze stanu fizjologicznego. Diagnostyka i rehabilitacja więzadła kolanowego Odpowiednio podjęte leczenie uszkodzonych więzadeł jest kwestią niezwykle istotną, bowiem zaniedbania te mogą mieć poważne konsekwencje dla całego kolana, polegające na pogłębianiu się urazu oraz uszkadzaniu pozostałych struktur np. chrząstki i łąkotki. Proces degeneracji z kolei może skutkować wystąpieniem zmian zwyrodnieniowych. Leczenie osteopatyczne odbywa się w oparciu o szczegółowy wywiad zdrowotny z pacjentem i badanie manualne. Należy uwzględnić także wiek i poziom aktywności badanego. Po zebraniu niezbędnych informacji zostaje ustalony indywidualny plan rehabilitacji, wykonanie odpowiednich techniki, (MET) techniki energizacji mięśni, oraz techniki równoważenia napięć więzadłowych, w celu przywrócenia równowagi napięciowej w obszarze dotkniętym dysfunkcją (BLT), techniki mięśniowo-powięziowe, igłoterapia sucha, kinesiology taping. USZKODZENIA ŁĄKOTEK Łąkotki są integralną częścią stawu kolanowego. Ich specyficzna budowa umożliwia dopasowanie się do powierzchni stawowej przez co uczestniczą w procesie absorpcji wstrząsów i stabilizacji kolana. Dodatkowo odpowiadają za właściwy rozkład obciążenia w kolanie oraz odpowiednie smarowanie i odżywianie. Niestety te ważne elementy naszych kolan są bardzo podatne na uleganie różnym urazom i uszkodzeniom. Najczęściej dochodzi do nich w wyniku uprawiania sportu jako wynik licznych przeciążeń i mikrourazów na poziomie zgięciowo-skrętnym stawu bądź jako rezultat wypadku w którym pojawiają się duże siły oddziałujące na staw kolanowy np. komunikacyjnego . Za zniszczenia łąkotek odpowiadają także zaniedbania innych urazów kolan np. zerwanych więzadeł. Z wiekiem zmniejsza się unaczynienie oraz spada ilość komórek występujących w łąkotkach w związku z tym osoby starsze nawet jeśli nie są aktywne fizycznie są także narażone na ich uszkodzenia. Objawy uszkodzonej łąkotki Uszkodzeniu łąkotki towarzyszy silny ból, który nasila się podczas chodzenia i klękania. Ponadto w momencie urazu może być słyszalny charakterystyczny trzask w kolanie. Pojawia się również może obrzęk kolana, oraz trudności z poruszaniem. Chorzy doświadczają tzw. blokowania kolana w różnym zakresie ruchu lub ograniczenie ruchomości. Diagnostyka i rehabilitacja łąkotek Urazów w obrębie łąkotek nie należy bagatelizować, bowiem uszkodzona struktura będzie wykazywała tendencję do pogłębiania się np. pęknięcia. Dodatkowo zniszczony element będzie przemieszczał się w stawie, co może spowodować uszkadzanie powierzchni stawowych. Funkcjonowanie z uszkodzoną łąkotką negatywnie odbije się na stanie całego kolana. Kluczowe znaczenie ma fakt, że nie każde pęknięcie łąkotki jest takie samo. Przed podjęciem leczenia osteopatycznego należy dokładnie ocenić rodzaj i stopień urazu. Niezbędny w tym celu będzie szczegółowy wywiad z pacjentem oraz odpowiednio dobrane badanie palpacyjne. Pozwoli ono terapeucie odpowiednio ukierunkować plan rehabilitacji, a w razie konieczności pokierować w celu pogłębienia diagnostyki obrazowej celem wykluczenia/potwierdzenia konieczności interwencji chirurgicznej. Terapia osteopatyczna i manualna obejmuje normalizowanie napięcia mięśni w kończynie dolnej objętej urazem poprzez całą gamę technik tkanek miękkich oraz igłoterapii. Dodatkowo skupiamy się na pracy nad przywracaniem ruchów (cały staw jak również piętro łąkotek) oraz stabilizacji i wzmacniania i odżywiania uszkodzonych struktur. Aplikacja taśm kinesiology taping zapewnia odpowiednią stabilizację oraz usprawnia procesy gojenia. KOLANO SKOCZKA Kolejną patologią w obrębie stawu kolanowego jest schorzenie nazywane kolanem skoczka. Nieprawidłowość ta polega na uszkodzeniu więzadła właściwego rzepki w miejscu, w którym łączy się ono z rzepką i dotyka głównie osoby aktywne sportowo. Nieprawidłowość ta jest często bagatelizowana przez pacjentów i w wyniku zaniedbań problem się pogłębia, doprowadzając do dalszych degeneracji w obrębie stawu kolanowego. Brak odpowiedniego leczenia skutkuje przerodzeniem się pozornie niegroźnej dolegliwości w poważne stany przewlekłe i w konsekwencji staje się przyczyną zakończenia kariery sportowej wielu zawodników. Do głównych przyczyn występowania kolana skoczka zaliczyć można liczne przeciążenia, które w połączeniu z nieprawidłową biomechaniką kończyny i niewłaściwą stabilizacją centralną odpowiadają za występowanie choroby. Objawy kolana skoczka Typowe objawy kolan skoczka, których nie należy lekceważyć to: bóle podczas schodzenia ze stromej powierzchni, schodów; uczucie niepewności kolana; ból pod rzepką; ból nasilający się podczas treningów; Diagnostyka i rehabilitacja kolana skoczka Jeśli jesteś sportowcem lub osobą, której aktywność fizyczna opiera się na wykonywaniu wyskoków, lądowań oraz zmian kierunków biegu ( np. siatkarze, koszykarze, skoczkowie wzwyż) i/lub zauważyłeś niepokojące objawy nie zwlekaj z wizytą u specjalisty. Być może właśnie wystąpiło u Ciebie kolano skoczka, którego zlekceważenie może mieć katastrofalne skutki dla Twojej kariery lub normalnego funkcjonowania. Jedynie wizyta u specjalisty i odpowiednio dobrany program rehabilitacji może uchronić Cię przed tą przykrą wizją. Z dobrodziejstwa osteopatii korzysta wiele wybitnych sportowców, bowiem jest to metoda całkowicie integralna z harmonią całego ciała, w sferze zainteresowania której pozostaje nie tylko łagodzenie dolegliwości bólowych, ale skuteczne leczenie jego przyczyny. Gabinet OSTEO-MED oferuje porady fachowców z zakresu osteopatii, rehabilitacji, ortopedii oraz traumatologii, którzy specjalizują się z leczeniu dolegliwości występujących u sportowców i osób aktywnych fizycznie. Terapia skupia się na działaniu lokalnym: (MET), igłoterapia sucha, masaż poprzeczny, (BLT) balansowania więzadłowe, jak również działanie globalne: poprawa funkcjonowania pozostałych stawów, pracy w długich łańcuchach mięśniowo-powięziowych. ZAPALENIE GĘSIEJ STOPKI Nieprawidłowość polegająca na wystąpieniu stanu zapalnego przyczepu trzech mięśni ( krawiecki, smukły, półścięgnisty) to schorzenie, które głównie pojawia się u biegaczy, koszykarzy, pływaków oraz kolarzy. Przyczep owych mięśni swoim kształtem przypomina błonkę jaka występuje między palcami gęsi dlatego też choroba ta nazywana jest zapaleniem gęsiej stopki. Najczęstszą przyczyną zapalenia są liczne przeciążenia i przetrenowania, duża aktywność wyprostna kolana, brak lub niewłaściwa rozgrzewka oraz nieodpowiednie obuwie do ćwiczeń. Dodatkowo ryzyko zachorowania zwiększają niewyleczone uprzednie urazy w obrębie stawu kolanowego, niektóre choroby tj. cukrzyca, reumatoidalne zapalenie stawów, a także wady układu kostno–stawowego np. choroba Osgooda-Schlattera, koślawość kolan itp. Objawy zapalenia gęsiej stopki Typowe objawy dla zapalenia gęsiej stopki to ból, który umiejscawia się po wewnętrznej stronie kolana nasilający się przy próbie zgięcia lub wyprostowania kolana. Dolegliwościom tym towarzyszy obrzęk. USZKODZENIA CHRZĄSTKI W STAWIE KOLANOWYM W organizmie ludzkim wyróżniamy trzy rodzaje chrząstek: szklistą, włóknistą i sprężystą. Chrząstka szklista pokrywa powierzchnie stawowe i umożliwia poślizg kości względem siebie. Ponadto pełni funkcje ochronną dla kości oraz absorbuje wstrząsy podczas chodu, biegów, podskoków. Cechuje ją duża sprężystość oraz wytrzymałość. Brak unaczynienia tej struktury jednak powoduje bardzo znikomą możliwość odbudowy. Z uwagi na fakt, że substancje odżywcze przedostają się do chrząstki jedynie przez płyn stawowy warunki jej naprawy są znacznie gorsze. Czynniki inicjujące uszkodzenia chrząstki stawowej: powtarzające się urazy stawu; zaburzenia osi kończyny; powtarzające się mikrouszkodzenia chrząstki stawowej; powtarzające się przeciążenia stawu; niestabilności stawu mało aktywny tryb życia; otyłość. Rehabilitacja po leczeniu operacyjnym Generalnie przyjmuje się, że leczeniu operacyjnemu poddawane są uszkodzenia chrząstki stawu kolanowego w III i IV stopniu wg Outerbridge’a czyli: uszkodzenia sięgające głębokiej warstwy chrząstki ale nie dochodzące jeszcze do powierzchni kości oraz z widocznymi elementami kostnymi niepokrytymi chrząstką. Po leczeniu chirurgicznym przychodzi czas na rehabilitację stanowiącą niezbędny element leczenia pooperacyjnego. Program rehabilitacyjny wdrażany po zabiegach chirurgicznych podejmowany jest w celu zapewnienia warunków do regeneracji i naprawy chrząstki. W kolejnym etapie rehabilitacja ma za zadanie przywrócenie prawidłowego ruch w stawie kolanowym, a także wyrównanie ( i odzyskanie) siły mięśniowej. Leczeniu zachowawczemu najczęściej poddawane są uszkodzenia typu I i II wg Outerbridge/a czyli: chrząstka ma prawidłową powierzchnię jednak jest miękka ( I) oraz chrząstka traci swoją gładkość, uszkodzona jest warstwa powierzchniowa (II). W pierwszym etapie rehabilitacji terapeuta pracuje nad zniwelowaniem dolegliwości bólowych oraz obrzęku. W kolejnym etapie do programu rehabilitacyjnego wprowadzane są odpowiednie ćwiczenia rozciągające i wzmacniające, celem których jest zapobieganie zanikom mięśniowym oraz utrzymanie właściwych zakresów ruchu w stawie. Następnie osteopata wprowadza ćwiczenia skierowanie na odzyskanie funkcji stawu kolanowego. USZKODZENIA CHRZĄSTKI W STAWIE KOLANOWYM W organizmie ludzkim wyróżniamy trzy rodzaje chrząstek: szklistą, włóknistą i sprężystą. Chrząstka szklista pokrywa powierzchnie stawowe i umożliwia poślizg kości względem siebie. Ponadto pełni funkcje ochronną dla kości oraz absorbuje wstrząsy podczas chodu, biegów, podskoków. Cechuje ją duża sprężystość oraz wytrzymałość. Brak unaczynienia tej struktury jednak powoduje bardzo znikomą możliwość odbudowy. Z uwagi na fakt, że substancje odżywcze przedostają się do chrząstki jedynie przez płyn stawowy warunki jej naprawy są znacznie gorsze. Czynniki inicjujące uszkodzenia chrząstki stawowej: powtarzające się urazy stawu; zaburzenia osi kończyny; powtarzające się mikrouszkodzenia chrząstki stawowej; powtarzające się przeciążenia stawu; niestabilności stawu mało aktywny tryb życia; otyłość. Rehabilitacja po leczeniu operacyjnym Generalnie przyjmuje się, że leczeniu operacyjnemu poddawane są uszkodzenia chrząstki stawu kolanowego w III i IV stopniu wg Outerbridge’a czyli: uszkodzenia sięgające głębokiej warstwy chrząstki ale nie dochodzące jeszcze do powierzchni kości oraz z widocznymi elementami kostnymi niepokrytymi chrząstką. Po leczeniu chirurgicznym przychodzi czas na rehabilitację stanowiącą niezbędny element leczenia pooperacyjnego. Program rehabilitacyjny wdrażany po zabiegach chirurgicznych podejmowany jest w celu zapewnienia warunków do regeneracji i naprawy chrząstki. W kolejnym etapie rehabilitacja ma za zadanie przywrócenie prawidłowego ruch w stawie kolanowym, a także wyrównanie ( i odzyskanie) siły mięśniowej. Leczeniu zachowawczemu najczęściej poddawane są uszkodzenia typu I i II wg Outerbridge/a czyli: chrząstka ma prawidłową powierzchnię jednak jest miękka ( I) oraz chrząstka traci swoją gładkość, uszkodzona jest warstwa powierzchniowa (II). W pierwszym etapie rehabilitacji terapeuta pracuje nad zniwelowaniem dolegliwości bólowych oraz obrzęku. W kolejnym etapie do programu rehabilitacyjnego wprowadzane są odpowiednie ćwiczenia rozciągające i wzmacniające, celem których jest zapobieganie zanikom mięśniowym oraz utrzymanie właściwych zakresów ruchu w stawie. Następnie osteopata wprowadza ćwiczenia skierowanie na odzyskanie funkcji stawu kolanowego. BOCZNE PRZYPARCIE RZEPKI Rzepka jest największą trzeszczką w organizmie człowieka, zlokalizowana po przedniej stronie kolana. Pełni bardzo ważną rolę, bowiem ochrania staw przed urazami oraz zwiększa jego siłę wyprostną. Rzepka porusza się podczas każdego ruchu kolana przesuwając się w górę i w dół. Część tylna rzepki razem z kłykciami kości udowej tworzą staw rzepkowo-udowy. Podczas zginania i wyprostu kolana rzepka porusza się po bloczku kości udowej, co warunkuje prawidłową mechanikę stawu kolanowego. Nadmierne przyparcie rzepki do kłykcia bocznego nosi nazwę boczne przyparcie rzepki. Podczas ruchów kolana dochodzi do nadmiernego przesunięcia rzepki w boczną stronę i powstaje zaburzony „ tor” rzepki. Przyczyny bocznego przyparcia rzepki Nieprawidłowość ta może wynikać z dysbalansu mięśniowego co może mieć związek z osłabieniem mięśnia obszernego przyśrodkowego oraz nadmiernym napięciem bocznym struktur uda, a także uwarunkowań anatomicznych związanych z budową rzepki lub nasady dalszej kości udowej. Objawy bocznego przyparcia rzepki Pacjenci korzystający z rehabilitacji w centrum medycznym Osteo-Med najczęściej skarżą się na tkliwość w okolicy zewnętrznej części rzepki. Schorzenie objawia się także zmniejszeniem przesuwalności rzepki w stronę przyśrodkową. Dochodzi do ograniczenia ruchomości. Ze względu na obkurczenie troczków występuje również niemożność biernego uniesienia rzepki po stronie bocznej. Ponadto w okolicach rzepki mogą być odczuwalne dolegliwości bólowe o charakterze rozlanym. Rehabilitacja przyparcia bocznego rzepki W celu potwierdzenia przyparcia wykonuje się testy ruchomości rzepki jej ustawienia oraz analizy toru przesuwania podczas ruchu. W przypadku stwierdzenia tej dolegliwości proces rehabilitacji jest dwutorowy. Osteopata/fizjoterapeuta wykorzystując techniki terapii manualnej (MET, mięśniowo-powięziowe, BLT, mobilizacje i manipulacje), dry needling, taping rozluźnia mięśnie i struktury o wzmożonym napięciu, a odpowiednimi ćwiczeniami wzmacnia osłabione. KOLANO BIEGACZA To potoczna nazwa na dysfunkcję związaną ze stawem rzepkowo-udowym. W nomenklaturze medycznej schorzenie może nosić nazwę: zespół bólowy przedniego przedziału kolan, zespół rzepkowo-udowy czy z angielskiego PFPS. Schorzenie, jak sama nazwa sugeruje dotyczy głównie osób aktywnych fizycznie- w szczególności biegaczy długodystansowych, ale nie tylko. Niejednokrotnie z problemem borykają się kolarze, narciarze oraz piłkarze. Przyczyną występowania tzw. kolana biegacza mogą być różne patologie w obrębie stawu kolanowego. Podczas aktywności sportowch ( zwłaszcza wymagających aktywności zgięciowych) dochodzi do zjawiska przyparcia rzepki do kości udowej. Wówczas dochodzi do tzw. ciasnoty przedniej i podrażnienia i uszkodzenia struktur okołorzepkowych. Błona maziowa, która najczęściej ulega podrażnieniom może wklinować się pod rzepkę tworzą tym samym stan zapalny w stawie. Stałe podrażnianie skutkuje przerostem rzepki i wydzielaniem większej ilości płynu. Taka sytuacja znacząco ogranicza właściwe funkcjonowanie kolan oraz negatywnie wpływa na odżywianie chrząstki stawowej. Czynniki predysponujące do dolegliwości związanych z przednim przedziałem kolana to błędy treningowe, nieodpowiednio dobrana intensywność ćwiczeń, niewłaściwie dobrane obuwie, brak rozgrzewki, przetrenowania, a także brak regeneracji po treningu; koślawienie kolan, pronacja stopy; supinacja stopy osłabienie mięśnia obszernego przyśrodkowego względem m. obszernego bocznego; osłabienie mięśni czworobocznych oraz odwodzących udo; przykurcz określonych mięśni; słaba stabilizacja tułowia problemy z rzepką np. hipermobilność, boczne przyparcie Objawy kolana biegacza Pacjenci odwiedzający centrum rehabilitacji i osteopatii Osteo-Med najczęściej skarżą się na trudny do zlokalizowania, rozlany ból w okolicy rzepki, który to nasila się podczas aktywności fizycznej jak również zginaniu kolana (przysiady, wchodzenie, schodzenie ze schodów). Niejednokrotnie pacjenci zgłaszają dyskomfort podczas dłuższego siedzenia. Kolejnym objawem kolana biegacza może być uczucie blokowania kolana, choć nie u każdego pacjenta ono występuje. Funkcje kończyny zostają ograniczone. Rehabilitacja kolana biegacza Samodzielne rozpoznanie problemu nie należy do najprostszych z uwagi na fakt, że schorzenie daje wiele objawów, które odpowiadają innym problemom takim jak np. uraz łąkotki, zapalenie gęsiej stopki, zmęczeniowe złamanie rzepki. W tym celu najlepiej odwiedzić centrum rehabilitacji, gdzie fizjoterapeuta na podstawie odpowiednio przeprowadzonego badania klinicznego będzie w stanie potwierdzić diagnozę. Program rehabilitacji dobiera się indywidualnie do pacjenta. W celu szybkiego powrotu do formy sprzed urazu, stosuje się terapię manualna, suche igłowanie, tapin, ćwiczenia wzmacniające na osłabione struktury, rozciągające przykurczone mięśnie oraz ukierunkowane na poprawę stabilizacji tułowia i czucia głębokiego. ZESPÓŁ TARCIA PASMA BIODROWO-PISZCZELOWEGO Sportowcy, wykonując aktywności fizyczne bardzo często narażeni są na różnego rodzaju kontuzje oraz urazy. Nie ma większego znaczenia czy uprawiają sport zawodowo czy też amatorsko. Do wielu kontuzji dochodzi w skutek niepoprawnych wzorców ruchowych, złych nawyków, niewłaściwego doboru ćwiczeń, złej rozgrzewki. Do tego wszystkiego należy wspomnieć o zablokowaniach w ciele, które bardzo często uaktywniają się dopiero po intensywnym wysiłku fizycznym. Z tego też względu istotną rolę w szybkim powrocie do formy odgrywa odpowiednio dobrana rehabilitacja i osteopatia sportowa. Zespół tarcia pasma biodrowo-piszczelowego jest schorzeniem bardzo często występującym wśród osób aktywnych sportowo. Zespół ten występuje zarówno u amatorów biegania jak i zawodowców. Ponadto z problemem bardzo często borykają się kolarze, piłkarze, tancerze, sztangiści, tenisiści. Jako przyczynę problemu do niedawna uważano konflikt pasma biodrowo-piszczelowego i nadkłykcia bocznego kości udowej. Jak sądzono w momencie wykonywania zgięcia kolana z pozycji pełnego wyprostu pasmo przemiesza się do przodu i tyłu w stosunku do kłykcia powodując tym samym ocieranie się. Jednakże liczne badania potwierdziły, że zespół tarcia pasma biodrowo-piszczelowego nie jest spowodowany przemieszczaniem się pasma nad nadkłykciem. Główną przyczyną problemu jest jego dociskanie. Rehabilitacja sportowców z zespołem tarcia pasma biodrowo-piszczelowego Zespół tarcia pasma biodrowo-piszczelowego najczęściej objawia się piekącym, ostrym bólem w bocznym przedziale stawu kolanowego, wykazującym trudności do punktowej lokalizacji. Dolegliwości bólowe nasilają się podczas aktywności fizycznej oraz wchodzeniu po schodach, zaś ustępują w pozycji wyprostu kolan. Bardzo często pojawia się obrzęk i dochodzi do ograniczenia funkcji kończyny zajętej. W przypadku wystąpienia typowych dla zespołu pasma biodrowo-piszczelowego dolegliwości należy reagować jak najszybciej. Bagatelizowanie problemu zdecydowanie pogorszy sytuację i wydłuży proces powrotu do sprawności. Rehabilitacja sportowców z w/w problemem dobierana jest indywidualnie i w zależności od fazy, w której znajduje się pacjent. U sportowców można powodzeniem zastosować masaż głęboki, dry needling, techniki terapii manualnej, kinesiotaping oraz odpowiednio skomponowane ćwiczenia rehabilitacyjne. ZESPÓŁ PRZECIĄŻENIA PISZCZELI, GOLENI Kolejną dolegliwością typową dla sportowców jest zespół przeciążenia piszczeli. Najczęściej występuje u piłkarzy, koszykarzy tancerzy. Schorzenie polega na występowaniu dolegliwości bólowych w środkowej i dolnej okolicy goleni podczas wysiłku fizycznego i obciążenia. Do najczęstszych przyczyn występowania zespołu przeciążenia piszczeli zaliczamy: – W zależności od zlokalizowania objawów: przeciążenie mięśnia piszczelowego przedniego, przeciążenie mięśnia piszczelowego tylnego – mikrouszkodzenia przyczepów mięśni do kości i stan zapalny okostnej pokrywającej kość piszczelową. Rehabilitacja sportowców Centrum Rehabilitacji i Osteopatii Osteo- Med specjalizuje się w terapii dolegliwości bólowych narządu ruchu (i nie tylko), rehabilitacji pourazowej oraz pooperacyjnej. Doskonale zdajemy sobie sprawę, że każdemu ze sportowców zależy na szybkim powrocie do sprawności fizycznej. Dlatego też oferujemy Państwu indywidualnie dobraną, skuteczną i bezpieczną rehabilitację zaraz po wystąpieniu kontuzji, urazu albo po przebytej operacji. Rehabilitacja sportowa dobierana jest w zależności od wielu czynników, do których należy rodzaj uprawianej aktywności, stopień uszkodzenia oraz rozległość problemu. Zapewniamy kompleksową opiekę medyczną: osteopatów rehabilitantów fizjoterapeutów ortopedów i traumatologów reumatologów. REHABILITACJA PO ENDOPROTEZIE STAWU KOLANOWEGO Endoproteza stawu kolanowego to operacja polegająca na wymianie całego stawu kolanowego, bądź jego elementów składowych na sztuczne. Bardzo często zabiegi podejmowane są z powodu choroby zwyrodnieniowej stawów, którą w odniesieniu do kolana nazywamy gonartozą. Wyróżniamy zwyrodnienia pierwotne oraz wtórne. Do pierwszej grupy zaliczymy degeneracje kolan bez jednoznacznej przyczyny, podczas gdy wtórne obejmują sytuację, w której do zniszczenia stawu kolanowego przyczyniły się stany patologiczne np. choroba reumatologiczna, choroby neurologiczne, urazy. Przed zabiegiem endoplastyki stawu kolanowego wskazana jest tzw. rehabilitacja przedoperacyjna, która ma na celu przygotowanie pacjenta do planowanej operacji w celu zapewniania maksymalnie pozytywnego rezultatu podejmowanego zabiegu. Pomoc doświadczonego osteopaty/fizjoterapeuty jest również niezbędna po samej operacji. Rehabilitacja po endoprotezie stawu kolanowego zawiera specjalnie opracowany program powrotu do sprawności. Rehabilitacja ma na celu przygotować pacjenta do poruszania się o kulach oraz swobodnego chodzenia po zróżnicowanym podłożu. Osteopata wdraża ćwiczenia, których celem jest zwiększenie zakresu ruchów w stawie, poprawa stabilności stawu kolanowego oraz zwiększenie siły mięśni operowanej kończyny. Ponadto rehabilitacja po endoprotezie kolana wspomaga proces powrotu do codziennej aktywności fizycznej a także zmniejszenie lub też likwidację dolegliwości bólowych. Mając świadomość ograniczeń wynikających z zabiegu endoprotezy oferujemy Państwu również możliwość skorzystania rehabilitacji domowej. . Mięsień czworogłowy uda – czynność (funkcje) Mięsień czworogłowy uda oddziałuje zarówno na staw biodrowy (dokładniej dzięki mięśniowi prostemu uda) jak i na staw kolanowy. Jest głównym prostownikiem podudzia, które nie tylko silnie prostuje, ale także pełni rolę stabilizującą dla stawu kolanowego (np. podczas chodu

Staw kolanowy jest największym stawem w ludzkim ciele, którego prawidłowe funkcjonowanie jest niezbędne do wykonywania codziennych, podstawowych czynności. W stawie kolanowym spotykają się trzy kości: kość udowa, kość piszczelowa oraz rzepka, które wraz z aparatem więzadłowym i łąkotkami tworzą główne elementy prawidłowo funkcjonującego stawu kolanowego. Fragmenty powierzchni tych kości, które bezpośrednio tworzą staw, pokryte są chrząstką szklistą – miękką tkanką, która umożliwia łatwy i gładki ruch pomiędzy kośćmi. Łąkotki są zbudowane z tkanki chrzęstnej włóknistej i znajdują się pomiędzy kością piszczelową a udową. Wyróżnia się łąkotkę boczną i przyśrodkową, które pogłębiają i dopasowują powierzchnie stawowe stawu kolanowego oraz umożliwiają ruchy obrotowe, gdy staw kolanowy jest zgięty. Elementy stawu od wewnątrz wyściela również błona maziowa, której zadaniem jest produkcja płynu odpowiedzialnego za nawilżanie chrząstek oraz redukcję tarcia pomiędzy kośćmi w stawie. Staw kolanowy ze względu na swoją skomplikowaną budowę ulega częstym uszkodzeniom. Szczególnie niebezpieczne są urazy więzadeł, które mogą doprowadzić do trwałego inwalidztwa. Dochodzi do nich najczęściej na skutek gwałtownie oddziałujących na staw dużych sił w sposób pośredni lub bezpośredni. Więzadła ulegają uszkodzeniu w miejscu przyczepu do kości lub w części ścięgnistej na zasadzie kilku mechanizmów. W wyniku uszkodzenia więzadeł często dochodzi do ostrej lub przewlekłej niestabilności stawu kolanowego. Leczenie Zdania na temat leczenia świeżych uszkodzeń więzadeł stawu kolanowego są podzielone. Zależy ono od ich rodzaju i wielkości, aktywności ruchowej, rodzaju wykonywanej pracy, stanu ogólnego pacjenta. Priorytetem jest szybkie rozpoczęcie usprawniania stawu. Zwykle u osób aktywnych, sportowców wskazane jest leczenie operacyjne. Uszkodzenia więzadeł pobocznych, można, z pewnymi wyjątkami, leczyć zachowawczo. Natomiast leczenie urazów więzadeł krzyżowych zwykle przeprowadza się operacyjnie. Przy odpowiednio dobranym leczeniu rokowanie jest dobre. Duże znaczenie mają długotrwałe usprawnianie i minimalizacja zaniku mięśnia czworogłowego uda. Możliwe powikłania to przykurcze, nawroty niestabilności i zmiany zwyrodnieniowe stawu. Izolowane uszkodzenia łąkotek występują przeważnie u osób młodych, sportowców i częściej dotyczą łąkotki przyśrodkowej. Ból lokalizuje się zwykle na wysokości szpary stawowej, towarzyszy mu obrzęk i wysięk w stawie oraz uczucie przeskakiwania w kolanie. Obecnie optymalnym postępowaniem w przypadku podejrzenia uszkodzenia łąkotki jest artroskopia stawu kolanowego. Staw kolanowy może ulec skręceniu lub zwichnięciu, w zależności od rozległości uszkodzenia uraz może skutkować ostrą lub przewlekłą niestabilnością stawu. Każdy uraz stawu może skutkować zapaleniem błony maziowej, zapaleniem kaletek. Skręcenie Skręcenie to uraz polegający na przekroczeniu fizjologicznego zakresu ruchu w stawie, towarzyszy mu uszkodzenie jednostki mięśniowo-ścięgnistej, natomiast naderwanie to uszkodzenie stabilizatorów torebkowo-więzadłowych. Urazom tym towarzyszy ból, obrzęk stawu, krwiak oraz upośledzenie funkcji kończyny. Skręcenia stawu kolanowego dzielimy na niewielkie, umiarkowane i ciężkie. W przypadku ciężkich skręceń dochodzi do całkowitego przerwania struktury więzadła i wskazane jest leczenie operacyjne. W uszkodzeniach umiarkowanych konieczne jest unieruchomienie przez 4–6 tygodni i rehabilitacja. Przy niewielkich skręceniach zaleca się odciążenie bolesnej okolicy i ograniczenie aktywności ruchowej na 2–3 tygodnie. Zwichnięcie Zwichnięcie to uszkodzenie, w którym dochodzi do utraty prawidłowej łączności powierzchni stawowych kości połączonych torebką stawową. Zwichnięcie stawu kolanowego to ciężkie uszkodzenie stawu, w wyniku którego dochodzi do przerwania więzadeł. Zwykle uszkodzone są również struktury sąsiednie. Groźnym powikłaniem jest uszkodzenie tętnicy podkolanowej oraz nerwów. Konieczne jest nastawienie stawu. Następnie jest on unieruchamiany w podłużniku gipsowym na 1–2 tygodnie, by możliwa była kontrola ukrwienia kończyny. Gdy trwałe nastawienie stawu nie jest możliwe, stosuje się leczenie operacyjne, które ma na celu odtworzenie struktur stabilizujących ruch w stawie lub, jeżeli jest to niemożliwe, całkowitą jego blokadę. Zwichnięcie rzepki Zwichnięcie rzepki to uszkodzenie głównie dotyczące dziewcząt. Może wystąpić np. po urazie kolana. Leczenie polega na nastawieniu, punkcji stawu z usunięciem krwiaka oraz 4-tygodniowym unieruchomieniu. Zwichnięcia nawykowe w niektórych przypadkach wymagają operacji – artroskopowej rekonstrukcji troczków rzepki. Diagnostyka Diagnostyka stawu kolanowego bezpośrednio po urazie jest trudna ze względu na dolegliwości bólowe, odruchowe napięcie mięśni oraz krwiak, dlatego też w przypadku jakichkolwiek wątpliwości wykonuje się powtórne badanie kliniczne po kilku dniach. Badanie pomocnicze stosowane przez lekarzy ortopedów to USG, rezonans magnetyczny, tomografia komputerowa, RTG – pomagają uzyskać pełny obraz uszkodzeń w stawie, nie zastąpią jednak pełnego badania lekarskiego. Rokowanie Rokowanie w urazach kolana jest trudne do określenia ze względu na mnogość czynników na nie wpływających. Z reguły jednak, jeżeli nie doszło do całkowitej utraty kontaktu powierzchni stawowych, rozerwania dużych naczyń krwionośnych lub nerwów to współcześnie można artroskopowo zrekonstruować większość uszkodzonych struktur stawu lub usunąć te, które mogą przeszkadzać w prawidłowym funkcjonowaniu. Należy jednak pamiętać, że część, zwłaszcza poważnych, urazów wiąże się z możliwością wystąpienia w przyszłości powikłań, takich jak przewlekłe zespoły bólowe, zaniki mięśni, przewlekła niestabilność, późne zmiany zwyrodnieniowe. Jakikolwiek ból kolan powinien być dla pacjenta sygnałem alarmowym oraz jak najszybciej skonsultowany z lekarzem ortopedą w ramach pomocy doraźnej lub w poradni. Wczesne wykrycie nieprawidłowości daje możliwość leczenia zachowawczego, czyli nieoperacyjnego lub uzyskania lepszych wyników w leczeniu operacyjnym. Sami również powinniśmy zadbać o nasze stawy. Kluczowe podczas uprawiania sportu jest przeprowadzenie 30–40-minutowej dokładnej rozgrzewki, która obejmie wszystkie stawy i mięśnie – nawet te, których pozornie nie będziemy używać. Należy również unikać sezonowego uprawiania trudnych, intensywnych dyscyplin sportowych oraz tzw. ostatnich zjazdów, podczas których dochodzi do największej liczby urazów, kiedy zmęczone mięśnie nie są w stanie prawidłowo stabilizować stawu. Rozsądne jest rozpoczynanie ćwiczeń na mniejszym stopniu intensywności i stopniowe zwiększanie wysiłku – to odpowiednio przygotuje struktury ciała. Należy pamiętać, że leczenie urazów w obrębie kolana jest bardzo trudne, a nawet może być niemożliwe doprowadzenie do całkowitego wyleczenia. Dlatego niezwykle istotna jest dbałość o te stawy i zapobieganie nadmiernemu zużyciu.

^{W warunkach plenerowych, gdy nie ma się pod ręką odpowiednich środków (a upadki zdarzają się głównie w takich okolicznościach), należy przynajmniej obficie przepłukać zdarte kolano wodą. Jeśli nie ma dostępu do wody bieżącej, może być butelkowana. W sytuacji, gdy natomiast jest swobodny dostęp do jakiejś apteczki, przemywa}

strona główna Choroba zwyrodnieniowa stawu kolanowego jest jednym z najczęstszych schorzeń układu ruchu. Wyróżniamy pierwotne i wtórne zmiany zwyrodnieniowe. Do pierwotnych zmian dochodzi w zwykle zdrowym dotychczas kolanie, gdzie na skutek zmian w chrząstce stawowej uszkodzeniu ulegają chondrocyty (komórki chrząstki), a następnie zmianie ulega skład płynu stawowego. Stopniowo dochodzi do scieńczenia chrząstki oraz do sklerotyzacji (stwardnienia) kości znajdującej się bezpośrdnio pod chrząstką. Powstają ubytki (dziury) w chrząstce, nieraz głębokie- sięgające aż do warstwy podchrzęstnej. Kolano często ulega wykrzywieniu oraz oczywiście stopniowo nasilają się dolegliwości bólowe. Jeśli zachowawcze metody leczenia okażą się nieskuteczne, należy skonsultować się z chirurgiem ortopedą w celu rozważenia możliwości i wskazań do ewentualnego leczenia operacyjnego. Po przeprowadzeniu badania przedmiotowego, następnym krokiem na drodze do ustalenia właściwego rozpoznania, jest zwykle wykonanie zdjęć rentgenowskich. Zdjęcia rentgenowskie umożliwiają przeprowadzenie oceny stopnia uszkodzenia lub deformacji stawu. O nieprawidłowym obrazie rentgenowskim stawu może świadczyć: Zwężenie szpary stawowej Obecność torbieli Obecność ostróg kostnych Stwierdzenie obszarów o zwiększonej gęstości tkanki kostnej, tzw. sklerotyzacji Zniekształcenie lub nieprawidłowe ustawienie powierzchni stawowych W niektórych przypadkach do potwierdzenia rozpoznania może okazać się konieczne wykonanie badań dodatkowych. Badania laboratoryjne krwi, moczu lub płynu wewnątrzstawowego mogą być pomocne przy identyfikacji konkretnego typu zapalenia stawu i wykluczenia niektórych innych chorób. W niektórych przypadkach do oceny stanu kości i tkanek miękkich otaczających staw konieczne może być wykonania badania z wykorzystaniem rezonansu magnetycznego (MR - Magnetic Resonance) lub scyntygrafii układu kostnego. Po przeprowadzeniu badania ortopedycznego chirurg ortopeda omówi z Panią/Panem jego wyniki. Zależnie od postawionego w Pani/a przypadku rozpoznania, możliwości leczenia mogą być następujące: Leczenie farmakologiczne Fizykoterapia -rehabilitacja Podawanie środków zastępujących płyn maziowy (viskosuplementacja) Artroskopia stawu kolanowego Osteotomia stawu kolanowego Całkowita endoprotezoplastyka stawu kolanowego Jednoprzedziałowa wkładka stawu kolanowego Leczenie farmakologiczne W leczeniu bólu i sztywności stawów stosowanych jest wiele różnych leków. Do najczęściej stosowanych leków należą środki z grupy niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ), podawane w celu zmniejszenia nasilenia dolegliwości bólowych oraz obrzęków wywołanych zapaleniem stawów. Fizykoterapia Stosowanie fizykoterapii może być pomocne w leczeniu choroby zwyrodnieniowej oraz reumatoidalnego zapalenia stawów. Wskazany jest ruch w stawie bez obciążania- czyli ćwiczenia na siedzącą lub leżąco, ewentualnie ćwiczenie na rowerze stacjonarnymMniejsze znaczenie ma zwykle fizjoterapia jak:ultradźwięki, diadynamik. magnetoterapia, laseroterapia. Środki zastępujące płyn maziowy U pacjentów, u których leczenie farmakologiczne i fizykoterapia nie przyniosły złagodzenia dolegliwości bólowych, czasowe ustąpienie bólu może przynieść wstrzyknięcie do jamy stawu smaru stawowego. Do wnętrza stawu kolanowego wstrzykuje się środek zastępujący płyn maziowy, który działa jak smar, pokrywający uszkodzone powierzchnie stawowe. Harmonogram wstrzyknięć dostawowych oraz czas, na jaki udaje się złagodzić dolegliwości, są różne w zależności od zastosowanego preparatu oraz nasilenia zmian u konkretnej osoby. strona główna Stryker, 2007

Wewnątrz stawu znajdują się dwa najważniejsze więzadła kolana: więzadło krzyżowe przednie i tylne. Zapobiegają one przesuwanie się elementów stawu odpowiednio do przodu i do tyłu, a uszkodzenie tych struktur więzadłowych prowadzi do niestabilności stawu kolanowego.

Najbliższe warsztaty MR kolana 13-14.05.2022https://radionova.pl/produkt/mr-kolana-13-14-05-2022/Anatomia MR: kolano (staw kolanowy) - RadioNova.PL(00:00) In Powierzchnie stawowe kości pokryte są chrząstką szklistą, która zapewnia stabilność połączeń, zmniejsza tarcie o siebie powierzchni stawowych i amortyzuje staw kolanowy. [1] Co więcej, cały staw kolanowy otoczony jest torebką stawową, strukturą w swojej budowie podobną do worka, która pomaga w stabilizacji kolana, a zawarty w ^{Więzadła krzyżowe kolana łączą kość udową z kością piszczelową, kierują powierzchniami stawowymi podczas ruchu stawu. Są połączone z tylną ścianą torebki stawowej oraz ze sobą za pomocą luźnej tkanki łącznej i tłuszczowej. Ponadto odgrywają kluczową rolę w zabezpieczeniu stawu, zwłaszcza podczas jego zgięcia.} Co powoduje przeprost kolan? Niektóre osoby mają wrodzoną wiotkość więzadeł, natomiast najczęściej przyczyny przeprostu to: zła biomechanika kończyn dolnych – między innymi niedobór ruchomości w stawach biodrowych czy skokowych oraz środek ciężkości przesunięty zbyt do przodu.

Staw kolanowy to – obok stawu łokciowego – najważniejszy i największy, bardzo skomplikowany staw ludzkiego organizmu. Kolana pracują zawsze, gdy się poruszamy. Ich dysfunkcja może być spowodowana różnymi dynamicznymi aktywnościami (np. dźwiganiem, bieganiem), a bolące kolana dokuczają nam zarówno podczas uprawiania sportu, jak

Ćwiczenie stabilizujące staw kolanowy - wyginanie do przodu i do tyłu. Pozycja wyjściowa: Usiądź na piętach. Wyprostuj jedną nogę przed siebie. Ruch główny: Odegnij tułów na kilka sekund do tyłu. Bardzo delikatnie, ale płynnym ruchem pochyl się do przodu. Zatrzymaj pozycję na kilka sekund. Zmień nogę.

^{Staw kolanowy to jeden z największych i jeden z najbardziej złożonych pod względem budowy anatomicznej staw ze wszystkich stawów człowieka. Jest on szczególne podatny na urazy. Urazy kolana, więzadeł krzyżowych, łąkotek czy rzepki – to częsta przypadłość, szczególnie u osób aktywnych fizycznie.} .